Yıllar sonra, yıllar önce söylemiş olduğum bir sözün üzerinden, karmaşık zihinsel yaşamımdan poyrazlı gönlüme inmeye çalışacağım. İçlerimde bir yerlerde çekmiş olduğum sızıyı tarif edercesine; poyrazlı başımdan içime doğru harıl harıl akan yeşil bir çağlayan var sanki, demiştim.
Zaman geçtikçe, yeni bir şeyler deneyimleyip öğrendikçe dün düşündüğüm şeyin bugün tam tersini düşünmemin çok olağan olduğunu kabullenmeye başladım. Çünkü gittikçe daha çok şey bilmeye başladığım zaman, kuru teorilerim yaşlanmaya başladığı zaman yolumun çok daha pratik olması gerektiğini fark etmeye başladım. Öyle ki, o zamanlar poyrazlı başım demiştim, şimdiyse poyrazlı gönlüm diyorum. Hani diyorlar ya, insan ne çekerse başından çeker; aslında bana göre bu mesele böyle değil, insan ne çekerse poyrazlı gönlünden çeker.
İçinde yaşadığımız toplum bu tür değişik teorilerle karışık pratiklere pek hazır olmasa da, kendi hayatımdan bir meydan okuma örneğiyle ve alışılagelmişin dışına çıkarak neler olduğunu kalemimin döndüğünce anlatmaya çalışacağım. Yoksa zihinsel dünyamızda gittikçe gelişen yoksulluğumuz devam edecektir. Şöyle ki, yirmi dört yaşımda evlenemeye karar verdiğimde başta ailem olmak üzere bütün çevrem “Daha çok erken, acele etme vs.” diyorlardı. Onlara göre en başta kendime ait bir evim, işim, şatafatlı düğün birikimim gibi şeyler ön plandaydı. “Hayır !”, dedim. Ben size güvenerek bu yola çıkmadım, kendime güvenerek çıktım, dedim. Bu sebeple her ne kadar iyiliğimi düşündüğünüzü bilsem de, doğrusuyla yanlışıyla kendi hayatıma dair kararlarımı kendim yaşamak istiyorum, dedim. Zaten üniversite ve askerlik bitmişti. O saatten sonra ne olacaksa olsun deyip ailemi dinlemeyerek evlendim.
Aileme ve çevreme meydan okurcasına bu kararımdan sonra her geçen gün biraz daha kendime geldim. Anne babamdan uzakta bir ev tuttum, kendi alanımla alakasız birkaç işte çalıştım/çalışmaktayım ama hiçbir zaman poyrazlı gönlümün vermiş olduğu kararlardan pişman olmadım. Bilakis, bunları geleceğimi inşa ederken hep birer tecrübe olarak gördüm.
Son olarak tekrardan yazımın başlığına dönmek istiyorum. Poyrazlı gönül meselesine geçmişten bu yana hâlâ tüketiyor olduğumuz kahve içeceğinden yola çıkarak bir çift söz söylemek istiyorum. Bu, bir çift sözün ilk ayağı moka pot İtalyan kahve makinesiyle yapmış olduğumuz espresso kahve, nasıl ki önce aşağıda su kaynayıp basınçla yukarıya doğru çıkıyor aynı şekilde gönlümüz/kalbimiz de vücudumuzda başımıza göre daha aşağıda kalıyor ve her ne oluyorsa, her ne başımıza geliyorsa oradaki poyrazlı ortamdan geliyor. Bu, bir çift sözün ikinci ayağı ise Fransız süzme kahve makinesiyle yapılan filtre kahve; filtresi üstte olup kahve hazır olunca aşağıdaki cam demliğe doğru dökülüyor. Bunu da poyrazlı başımdan poyrazlı gönlüme doğru akan olgunlaşmamış fikirlere benzetiyorum. Dolayısıyla özellikle vermiş olduğum evlilik örneğinden anlaşılıyor ki, bana göre bu mevzu poyrazlı gönül meselesidir. Gönül ne istediğini bilip poyrazlanırsa, tıpkı moka pot kahve makinesi gibi durum gönülde olgunlaşıp başımıza çıkacak ve bu poyraza rağmen çizmiş olduğu haritaya göre ilerleyerek, belki de yepyeni şeyler keşfettikçe keyif almaya devam edecektir.
04:59
News
