Tembi’deki trajedinin hayatta kalanları deneyimlerini paylaşıyor

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Tembi’deki trajedi: Hayatta kalanlar kabuslarını anlatıyor

Bir kaç saniye içinde, ölüm yolcuların kapısını en sert şekilde çaldı. Etraflarındaki insanların çığlıklarını ve yardım dilenirken yanarak öldüklerini duydu. Masum yolcular, “yaşayan ölüler”e dönüştüler. Tembi’deki demiryolu trajedisinin dört hayatta kalanı, enikos.gr’ye kaza sonrası hayatlarının nasıl köklü bir şekilde değiştiğini, iki yıl sonra hala peşlerini bırakmayan kabusları ve talep ettikleri adaleti anlattı.

Röportaj: Konstantina Hainas

“Bizimle hiç ilgilenmediler”

28 Şubat 2023’teki o talihsiz gece, Antonis Antoniou, o zaman 24 yaşında, arkadaşıyla birlikte 4. vagonda, 95 numaralı koltukta, treni bir yük treniyle çarpıştığında yolculuk yapıyordu. Alevlerin ortasında, bir cehennemde hayatta kalmaya çalışıyordu. Ne yazık ki, 57 kişi bunu başaramadı. Antonis ciddi yaralar aldı: sağ kolu, kaburgaları kırıldı ve çenesi parçalandı. Larisa hastanesinde 24 gün yatmak zorunda kaldı.

“İlk düşüncelerim başkasının yerini aldığım yönündeydi. Hayatta kaldığım için bir katil gibi hissediyorum. İki yıl sonra bile suçluluk peşimi bırakmıyor. Belki daha iyi birine dönüştüm, ama hiç kimse bu değişimi bu şekilde istemek isteyip istemediğimi sormadı. Biz, yaşayan ölüleriz. Sorumlular bizimle hiç ilgilenmediler.”

Psikoloğunun desteğiyle, Antonis “bilinmeyen” ile başa çıkmayı başardı ve birçok soruya yanıt aradı. “Kazadan sonraki ilk hafta güvensizlikle doluydu. Ne oldu? Kim suçlu? Yeniden normale dönmem ne kadar sürecek?” Hayatının gözünün önünden geçti, bu değişimin köklü bir şekilde gerçekleştiğini fark etti.

“Bu cehennemin içinden, artık yeni Tembi’lerin olmaması üzerine düşünüyorum. İçimde bir iyimserlik var. Hayatta kalanlar birbirimize bakıyoruz ve dünyanın ne olduğunu anladığını düşünüyorum. Olumlu bir sonuç olacağına inanmak istiyorum.”

“Nefes almakta bin bir güçlük çekiyorduk”

Aleksandra Tsakiri o lanetli trenin 5. vagondan içindeydi. Hayatta kalmak için oksijen bulmaya çalışıyordu. “Nefes almakta bin bir güçlük çekiyorduk. Birisi ‘sakin olun’ diye bağırdı ve bu, dışarı çıkabilmem için ihtiyacım olan tek şeydi. Dışarı çıktığımızda yanımızda ateşi gördük.”

Onları Selanik’e götüren otobüste, hayatta kalanlar ve yaralılar birbirlerini uyanık tutmaya çalışıyorlardı, “iç kanama geçirmemek ve ölmemek için. O gece büyük sorumluluklarımız vardı.” diye açıklıyor.

İki yıl sonra, Aleksandra “rahatsız edici bir durumda olduğumuzu düşünüyorum. Farklı bir muamele bekliyorduk, bu örtbas değil. Başlangıçta bizi deli olarak gördüler ama şimdi dünya birleşiyor ve gözlerini açtı.”

Ayrıca o gece yaptığı hareketlerden daha fazla insanı kurtaramadığı için kendisini suçluyor. “Hayatta kalanların travmasını yönetmek zor. İyimser düşünmeye çalışıyorum, aksi takdirde dayanamayacağım.”

“Bugün Tembi’ye gideceğim, orada eski benle karşılaşacağım”

Dimitris Kostarelos arkadaşıyla 4. vagonda oturuyordu ve hayatta kalma içgüdüsüyle ateşi söndürmeye çalışıyordu. “Ateşi çıplak ellerimizle söndürmeye çalışıyorduk. İki yıl sonra, o geceyi düşündüğüm bir gün yok.”

İlk defa trene binmediğinden bahsediyor ve güvensizlik peşini bırakmıyor. “Geçen gün, uçakta çarpışacağımızı düşündüm. Düşüncelerim travmanın bir sonucudur.”

Dimitris için en büyük hakaret, o gece neler olduğuna dair çelişkili versiyonlar duyması. “Hayatta olduğum için suçlu hissetmiyorum. Kendimi kurtarmak için elimden geleni yaptım.”

Bu anıyla yaşamayı başarıp başaramayacağı konusunda endişeli. “Benim için adalet, panik atak geçirmeden bununla yaşayabilmek olacaktır.”

“O geceyi tekrar yaşıyorum”

Lazaros Papazisis, 2. vagondan hayatta kalan, o geceki kabuslarla yaşıyor. “Karanlıkta uyuyamıyorum, korkuyorum. O geceyi tekrar yaşıyorum.”

Kızların yardım istediği çığlıkları unutmuyor. “Kaybolan ruhların adalet bulması gerekiyor.” diyor.

İki yıl sonra belirsizlik hâkim durumda. “Bir örtbas var ve canavarlarla savaşıyoruz.”